و حال

تنها امکانی که قادر هستیم میزبان این مهمان ناخوشایندبدنام کرونا نشویم موازی با محبوس محیط خویش و وسواس مراقبت از وجود خاکی ،آنست که به معانی مختلف: خدا، کائنات و خوبی ها که همگی در یک کلمه منجمد شده است البته برای منی که غافلم و آن هم به ضئم من به ظاهر خداپرست: خدا .....

خدایا تو خودت با من نکن آنی که من کردم

گرفراغ بنده از بد بندگی است ،گر تو بابد بد کنی پس فرق چیست؟

خدایا  اینجاست که مظهر تمام خوبی ها در چشمک دیدگانمان محو شده است و همه شده ایم ،خود برای خویش،قبل از آنی که بدانیم خویشیم برای هم.... این انرزی همه در کلمه آن،حال(واحد در لحظه) جملگی ظهور است که ملولانه در هم میلولند.بله و صد البته که وقتش است که اول کرونا را در خود شکست دهیم در این گنده تنیده اخلاق وجود(از احتکار ماسک تا خرید ماسک برای ماه بعد از کرونا.....)که طنز تلخ این روزهاست....ما قبل از اینکه یاد بگیریم مقابله با کرونا را برای نمردنی که از صد زندگانی پلید تر است باید می آموختیم انسانیت را،اهلیت را،اخلاق را که همه آنهاست شفا و درمان ولیک  که این نیز بگذرد. بعدی را در کدام کنجله ذهن آویز کنیم؟؟؟؟؟

دنیاست که انرژی خوبی را باید برهاند تا امیدی شود برای نجات بشریت ،نه با تعبیر پیرمرد و روستای عقرب.که هنوز حسرت کامی که از علی در روز ضربتش در مسجد کوفه بر زندگان مرده تاریخ زبانزد خطبه بی نقطه و شمارش موی سر مانده است مکدر آن معرفت شود.

بیاییم مهربانانه تر ،برای بودنی که نه فقط باشیم ....اخلاقانه مسئولیت بپذیریم و بدانیم که از ماست که برماست و این بومرنگ چه در بدی و چه در خوبی برمیگردد گاهی تند و گاهی دیر ولی درنهایت برمیگردد و ماحصل رفتار ما در این منظم خلقت هستی میشود که وجودش پرمایه است و با حکمت که اساس نظمش در اخلاق تنیده است.بیاییم برای به صلاح رساندن این بومرنگ از مسیر خارج شده فقط خوبی کنیم،خیرات کنیم یا ساده تر بدی نکنیم خیر پیشکش.امر به معروف به خیرات کردن که شاید خدا به خاطر اصلحش در این موازنه بومرنگ همراهمان گردد و این تنها امکانی است بعد از مراقبت از دست بشری که مشخصا بی صلاح شده است ،خمود گردیده و ناامید محبوس با تمام غروری که این نادیده بشر را به زحمتی بسیار خطرناک برای همزیستی بدل نموده است. که در پست ترین انتظارش میشود منتظر بود که با تمام این مراقبتها اگر خدایمان بخواهد و اراده اش گردد لااقل کرونا نگیریم و اگر گرفتیم بهبودی حاصل شود.

اول از خدا بخواهیم فقط از او

ای دهنده‌ی عقلها فریاد رس  ** تا نخواهی تو نخواهد هیچ کس 
هم طلب از تست و هم آن نیکوی  ** ما کییم اول توی آخر توی 
هم بگو تو هم تو بشنو هم تو باش  ** ما همه لاشیم با چندین تراش

ادامه در (دفتر ششم مثنوی بخش 45)

 پس خدایا:

لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم لا ملجأ و لا منجا من الله إلا إلیه

 سپس صدقه ،خیرات به اهلش و ملاحظات زحمتش برای اوجی که تضاد با دون آن نظر است.

( م.آشنا)